Zonder het pionierswerk van Andrés Segovia was de huidige ‘klassieke’ gitaar niet meer dan een kroeginstrument geweest. Vanaf 1926 vulde Segovia de schrikbarende leemtes in het repertoire aan door het publiceren van bladmuziek. Deze door Schott uitgegeven serie behelsde zowel transcripties als nieuw repertoire (o.a. Torroba, Ponce, Castelnuovo-Tedesco). In 1929 droeg Villa-Lobos zijn Etudes
… aan Segovia op, en in 1935 speelde Segovia voor het eerst zijn bewerking van Bachs Chaconne voor viool solo. Met de uitvinding van de langspeelplaat begon een nieuwe fase in Segovia’s carrière. Tot 1977 zou hij meer dan 50 albums opnemen. Het meest verbazingwekkende is wel de artistieke kwaliteit van dit alles. Luister bijvoorbeeld naar Segovia’s fantasievolle opening van Robert de Visée’s Suite in d (Decca, 1952). Vergelijk dit dan met Julian Breams latere lezing (voor RCA), en het verschil is meteen duidelijk. (HJ)meer
