Jazz voice : The ladies sing jazz ; vol.2
Catalogusnr.:JFD0108
Film uitgebracht:0001
Drager uitgebracht:December 2005
Genres:
- Jazz vocaal
Totale speelduur:67 min.
Jouw waardering:
- *
- *
- *
- *
- *
Gemiddeld:nog geen waarderingen
Product:1 dvd-video
Bestel-info:
- Efor Films 2869060
DVD regio:
- regio 2 (Europa, Nederland)
TV standaard:
- PAL
- Kleur
Object status:
Filmbeelden

Tracks
-
- Ella Fitzgerald
1A tisket a tasket -
- Ella Fitzgerald
2Imagination -
- Ella Fitzgerald
3Oh lady be good -
- Sarah Vaughan
4You're mine you -
- Sarah Vaughan
5The nearness of you -
- Sarah Vaughan
6You're not the kind -
- Sarah Vaughan
7Perdido -
- Sarah Vaughan
8Misty -
- Sarah Vaughan
9Somewhere over the rainbow -
- Carmen McRae
10Trouble is a man -
- Carmen McRae
11If you never fall in love with me -
- Carmen McRae
12Round midnight -
- Carmen McRae
13Love for sale -
- June Christy
14Just a-sittin' and a-rockin' -
- June Christy
15He's funny that way -
- June Christy
16Takin' a chance on love -
- Peggy Lee [US]
17Why don't you do it right -
- Peggy Lee [US]
18I cover the waterfront -
- Lena Horne
19Born on Friday -
- Lena Horne
20Stormy weather -
- Helen Humes
21Hey baba reba
Gerelateerde artikelen
GenresJazz vocaal
Vocale jazz is iedere jazzstijl, waarin de menselijke stem de hoofdrol speelt. In tegenstelling tot de instrumentale jazz zijn het de vrouwen die de vocale jazz domineren. Toen de jazz als stijl was geboren, eisten ze een plaatsje op in de frontlinie van bands van pioniers als Louis Armstrong (Lil’ Hardin) en Duke Ellington (o.a. Ivie Anderson). Tijdens de swing-periode kwamen twee zangeressen op die tot op de dag van vandaag hun stempel op de vocale jazz drukken: Billie Holiday en Ella Fitzgerald. Fitzgerald zong niet alleen haar liedjes, maar gebruikte haar stem ook om te scatten, een techniek waarmee de stem wordt gebruikt om woordeloos te improviseren zoals een muziekinstrument dat zou doen. Louis Armstrong, die in zijn vroege periode de blues zowel speelde (trompet) als zong, was één van de eerste zangers die die techniek ontwikkelde. In de jaren ‘40 ontwikkelde Eddie Jefferson de zogenaamde vocalese, door teksten te schrijven op (beroemde) instrumentale jazzcomposities en -improvisaties. Een vreemde eend in de bijt was Frank Sinatra die niet alleen een popidool was, maar door velen ook wordt beschouwd als de beste mannelijke jazzvocalist aller tijden. Moderne crooners als Jamie Cullum en Michael Bublé zetten die lijn voort. Naast individuele jazzzangeressen en -zangers zijn er nog de zanggroepen, bijvoorbeeld Lambert/Hendricks /Ross, Manhattan Transfer en Take 6. meer
Artiest Ella Fitzgerald
Ella Fitzgerald was de belangrijkste uitvoerende van het American Popular Songbook, vanwege haar onvergelijkbare kwaliteiten en zorgvuldige materiaalkeuze. Met producer Norman Granz legde ze aan verschillende componisten gewijde ‘songbooks’ op vinyl vast. Daarmee maakte Fitzgerald definitieve versies van de liederen van de belangrijkste Amerikaanse songschrijvers. Fitzgerald had een enorm stembereik en gedurende het grootste deel van haar carrière behield haar stem de jeugdige, licht vibrerende klank. Daardoor klonken haar versies opvallend fris, vooral haar ‘scat’-materiaal. Hoewel vele uitstekende artiesten haar hebben opgevolgd, zal er hoogstwaarschijnlijk nooit meer iemand opstaan die het American Songbook zo subliem vertolkt. meer
(bron: wikipedia)
Peggy Lee, artiestennaam van Norma Dolores Egstrom, (Jamestown (North Dakota), 26 mei 1920 – Bel-Air (Los Angeles), 21 januari 2002) was een Amerikaanse jazz- en popzangeres, songwriter, componist en actrice, bekend om haar verleidelijke, hese stem en gereserveerde 'coole' zangstijl. Haar bekendste nummers waren Why Don't You Do Right, Fever en Is That All There Is?.
Peggy Lee verhuisde als tiener naar Fargo, waar ze werk kreeg als zangeres bij een radiostation. Op aanraden van haar baas veranderde ze haar... meer
Lena Horne begon als jazz-zangeres in de beroemde Cotton Club, maar brak door als actrice. Ze was één van de eerste donkere actrices in Hollywood. In 1947 trouwde ze met dirigent Lennie Hayton. In de jaren daarna richtte ze zich ook meer op haar zangcarrière. Voor de albums The Lady And Her Music (1981) en An Evening With Lena Horne (1995) werd de zangeres onderscheiden met een Grammy. Daarnaast zette ze zich, samen met gospelzanger Paul Robeson, onvermoeibaar in voor de gelijke behandeling van Afro-Amerikanen.