Attila

Kan een meesterdramaturg als Verdi een goed opgebouwd drama verknallen? Het vermoeden ontstaat van wel, als we de achtergrondinformatie lezen van zijn negende opera Attila. Het libretto van Attila werd grotendeels geschreven door Temistocle Solera, de librettist van Verdi’s succesopera Nabucco. Solera verrichte goed werk. Al in de eerste scène worden de twee hoofdpersonages van Attila en Odabella scherp tegenover elkaar gezet. Het verhaal gaat echter niet zozeer over de clash tussen deze twee personen als individu, maar over de strijd tussen twee volkeren, twee culturen, twee religies: de oorlogszuchtige, barbaarse Hunnen en hun Germaanse aanhangers tegenover de beschaafde, vredelievende, christelijke Romeinen. Maar helemaal zwartwit is het niet. De brute Attila komt eerlijker over als zijn onbetrouwbare Romeinse tegenhanger, Ezio (Aetius). Aan het eind van de tweede akte weten we dat Attila wil trouwen met Odabella, de vrouw die vastbesloten is hem eigenhandig te vermoorden. De spanning loopt op… maar dan gaat het mis. Solera wijkt plotseling uit naar Spanje en laat een woedende Verdi achter met een nog onuitgewerkte derde akte. Verdi vraagt Piave het werk af te maken, maar geeft hem de opdracht zich in de laatste akte te concentreren op de individuen. Dit tot ergernis van Solera die de opera wilde laten eindigen met een grootse koorfinale. En we moeten hem nageven, Solera had gelijk. De laatste akte is onlogisch, het drama gaat als een nachtkaars uit. Attila wordt zelden opgevoerd maar het werk wordt hier goed verdedigd door Valery Gergiev. Sfeervolle decors, uitstekende zangers. (CP)