L'amour des trois oranges

Het verhaal gaat terug op een toneelstuk uit 1761 van Carlo Gozzi, dat eigenlijk een satire over een satire is. De opera laat de gelaagde opzet goed zien: de clownesk uitgedoste toeschouwers rond het toneel geven voortdurend commentaar op het malle verhaal. De plot is er dan ook naar: een prins ontvlamt hier in hartstocht voor – ahum – drie sinaasappels. Ondanks dit bedenkelijke gegeven wist Prokofjev de romance zeer fraai op te luisteren met niet mis te verstane liefdesmuziek. De regisseur van deze productie – Gilbert Deflo – laat goed zien hoe de karakters teruggaan op de stereotypen van de Commedia dell’Arte (over de racistische stereotypen hebben we het maar niet). Vandaar dat de boomlange tenor Charles Workman – hij is de prins – zich hier gracieus voortbeweegt als een uit de kluiten gewassen Pierrot. (HJ)